Bir ev iki küçük kız çocuğu bir anne ve büyükanne.
Mevsim kış aylarının biriydi sanırım, çünkü çok üşüdüğünü hatırlıyordu. Annesi ve kızkardeşiyle aynı odayı ve aynı yatağı paylaşırdı.Bu ısınmanın bildikleri, tek yoluydu.Bir gece yarısı derin uykusundan saatin sesiyle uyandı henüz 9 yaşında olan küçük kız. Aslına bakarsanız uyandırıldı.Çünkü duyduğu sadece o büyük duvar saatinin çalması değildi başka sesleri de farketmişti. Çocukluk işte , tekrar uykuya daldığı esnada fısıltı seslerinin dışında bir ses duymadığını farketti. Annesinin ve kızkardeşi’nin yanında olduklarını görünce “büyükannem olabilir” düşüncesiyle uykuya dalarken, peki ama o kiminle konuşuyor olabilir ki dedi içinden. Zaten seslerin arasında tanıdık bir ses de duymuyordu.Uykusuzluk ağır basdığı için o gece böyle bitti.
Ertesi gece aynı saatin sesiyle ardından fısıltıları farketti.Yine uyandırılmıştı. Bu rahatsız edici seslerden dolayı uyuyamadığı için, içinden “susarmısınız çok gürültü yapıyorsunuz ” dediğini ve ardından, kesilen fısıltıların arkasında bıraktığı sessizliği hatırlıyordu. Bu şekildeki kaç gece sürdüğünü bilmiyordu .Alışmış gibiydi bu duruma, yada böyle bir hisdi içindeki.Bir gece yine saatin sesiyle uyandı ve fısıltıların daha güçlü olduğunu farketti.Artık sinirlenmiş ve çok yorgundu.Susmalıydılar ! .Bunlar kimdi ?. Onları bir süre kapalı oda kapısının arkasından, yatağının içinde dinlemeye başladı. Çok kalabalık , kendi aralarında tartışma yaşayan bir kaç kişi olduğunu düşündü .
Seslere biraz daha kulak verdikçe, konuştukları dili anlamadığını çok hızlı ve kızgın olduklarını farketti.İşin en ürkütücü tarafı sesler sadece kapının anahtar deliğinden geliyordu…sanki minicik adamlar konuşur gibiydi.Korkmuştu. İçinden “kimsiniz siz acaba dediğini” hatırlıyordu.işte herşeyi değiştiren o an anlamadığı dilde konuşan bu ufak şeylerin ona yine cevap verdiklerini anlayınca korkusu daha fazla büyümeye başladı.Ama yapabileceği hiç bir şey yoktu.Kaç saat bu şekilde sürdü bilmiyordu.
Sabah olmuştu ve uzak dan gelen ezan sesini işitti. Gidişlerini, sesler durduğunda farketti.Bu durum günlerce kötü bir kâbus gibi sürdü. Aynı saatler de uyandırılıyor ve yine kendisiyle konuşmak istediklerini biliyordu. Fakat o buna hazır değildi… Bu durumu birilerine anlatmalıydı .Artık dayanamıyordu , korku dolu açıklanamayan saatlere. Annesine ve büyükanne’ sine yaşadıklarını anlattı. Elbette ona delirmiş gibi baktılar. Rüya gördüğünü , ısrarcı olunca bunları aklından uydurduğu nu böyle bir şeyin olmadığına onu bir şekilde ikna ettiler. Başka bir seçeneği de yoktu zaten . Düşünsenize çocuk olduğunuz gerçeği var ortada, ve sadece bir çocuksunuz. Buna inanmak dan başka ne yapabilirsiniz…
Günlerdir aynı şeyleri yaşayınca sanırım bu duruma alıştığı için artık korkusu da bir nebze azalmıştı. Ama çok sinirliydi. Çok da yorgun. Buna bir dur demenin vakti gelmişti.Gece aynı saate uyandırıldı. Bu kez onlarla konuşmaya karar verdi. Yine aynı anahtar deliğinden fısıldamaları duyunca , onlara hiç konuşmadan seslendi iç sesiyle ( ki bunu neden yaptığını hiç bilmiyordu ) ” benden ne istiyorsunuz ? Sizin yüzünüzden acı çekiyorum biraz susun “dedi. Nemi oldu , ses küçük kıza cevap vermişti.
