Çaresizim…..
Sokak ortasında kalmış, evinin yolunu bulamayan bir çocuk kadar çaresizim. parmak uçlarıma kadar acı yüklüyüm, bu ağrıyı, avuç avuç ağrı kesici dindirir, birde başımı omzuna yaslasam geçecek sanki. sana anlatamadıklarım boğazıma düğümlendi, yutkunamıyorum, ben çok bekledim, gelmeyecek birini beklemenin verdiği o hissi bilmezsin sen. sen vazgeçilmezdin, bense çok isterdim bi’ kerecik vazgeçilmez olabilmeyi. ne bekliyordum ki, annem bile vazgeçti benden, sen niye vazgeçmeyesin? bir anne kızın dan vazgeçer mi. o vazgeçerdi, onun vazgeçemeyeceği hiç kimse yoktu, ben gözünün içine bakardım çocukken, o elinin ucuyla bile değmezdi bana, o yaşta makaslar okşadı saçlarımı. seni bilmem ama, ben sende annemin bana hiç göstermediği o şefkati aradım. senden önce annemi isterdim yanımda, onu da gelmeyeceğini bile bile beklerdim. ama sen girdin içeri, duvarlarımı siyaha çalan o kadını kapı dışarı ettin, çocukluğumun en güzel köşesine yerleştin. çok çelme taktılar, bir anda önümde belirip elimi tutup kaldıran oldun, nasıl anlatılır, bir çocuk kahkahası kadar güzeldin. bana hiç gitmeyecek gibi davrandın, inanmaktan başka çarem yoktu. sen bana düşmeden yürümeyi öğrettin, sonra beni bir yola savurdun, yürü, dedin. ben o yolda dizlerimi parçaladım, çok yara aldım. ben annemden vazgeçtim, senden geçemedim…….”
